Parels

Ik las net in de digitale krant over Thomas, die vandaag zijn Lucky Day heeft.
Als restauranthouder (ga er maar aan staan op je 25e al!), opende hij gedurende zijn carrière al minimaal 10.000 oesters, maar tot vandaag vond hij nog nooit een parel. En hé, dat die parel maar 2-3 millimeter is, dat doet niet ter zake; een parel is een parel. 

En hoe bijzonder is het dat jij net die oester opent waar hij in zit! En dat je 'm ook nog ziet, in plaats van dat hij zo bij een van je gasten naar binnen glibbert. Dat lijkt mij toch wel even een mooi moment!
Vanaf nu denk ik dat je op blijft letten, bij iedere oester die je opent, om te zien of ook daar niet nog een parel in schuil gaat.

Eigenlijk wel een mooie parallel, die parel in die oester... die medewerker in jouw bedrijf. 
Beschouw jij je mensen en de talenten van jouw mensen, als parels? Of zijn ze er gewoon, dag in dag uit, werken ze lekker door, het ene uur na het andere uur en glibberen zo de dagen, weken, maanden en jaren voorbij?

Wat zou er gebeuren als je diezelfde mensen wel als parels gaat beschouwen? Ze een keer oppoetst door aandacht voor ze te hebben, hun talenten te zien en ze te waarderen voor wat ze het bedrijf voor goeds brengen?
Ik denk dat ze nog meer gaan blinken!!

En het zou jou ook zomaar een goed gevoel op kunnen leveren, die andere benadering. Geloof je daar niet zo in? Vraag het eens aan Thomas, want hij beschouwt vandaag toch echt wel als een Lucky Day.

Dus koester je parels.... voordat ze wegglibberen. Dat zou eeuwige zonde zijn.