Dan blijkt maar weer dat we nooit uitgeleerd zijn, al wist ik dat natuurlijk al lang. Maar het fenomeen leren gaat natuurlijk vaak ook gepaard met ‘uit je comfortzone’. Althans, daar leer je wel het meeste en snelste.
Want leren door iets te lezen, tuurlijk kan dat. Maar meestal bereik je het meeste leer-impact door te ervaren en gespiegeld te krijgen wat er gebeurt.
Nou, ik heb de afgelopen weken heel wat spiegels gezien….
Het begon met ‘Meet Max’, ons kleine (nou ja klein was ie zeker al niet meer) bolletje wol. Super zacht, super schattig en natuurlijk de allermooiste Berner Sennenhond ever…
Maar naast dat zachte, lieve en schattige waren (en zijn) er ook de enorm scherpe tandjes, de vasthoudendheid, de verlatingsangst, de afkeer van de bench en de voorliefde om overal in te bijten.
Dus nu zijn we 3 weken verder… en weet ik ondertussen dat onze bank best erg lekker slaapt, dat het midden in de nacht best lekker is om ff buiten te zijn, kan ik dweilen als de beste, behoort een zakje brokjes tot mijn nieuwe standaard outfit en wordt ik af en toe lekker hard geconfronteerd met mezelf.
- Want tja, altijd maar lief zijn, dat werkt niet.
- Iets half aanpakken, dat maakt het alleen maar erger.
- Onzeker zijn, maakt dat er van geprofiteerd wordt.
- Niet consequent zijn heeft niet het beste effect.
- Onhandig en halve bak, maakt de tandjes alleen maar scherper voelbaar.
Dus Max leert veel (want hij wil nu al wel in de bench om lekker te slapen, gaat wel al mee buiten wandelen een de riem, vindt het heerlijk in de auto, kan al mooi zitten… zeker met snoepjes in de buurt, luistert met grote regelmaat al naar de klikjes en kwispelt er vrolijk op los) Maar misschien leer ik nog wel veel meer dan hij.... vermoeiend, maar reuze interessant!
Op naar de komende weken, want zeg nou zelf… hij blijft toch wel enorm schattig…
Reactie plaatsen
Reacties