Je kent het gezegde vast wel... en voor veel leidinggevenden is dit aan de orde zo richting het jaar. Voor veel bedrijven is dit het moment dat zij aan de slag gaan met beoordelingsgesprekken / eindejaarsgesprekken, of zoals sommige medewerkers het noemen 'het veroordelingsgesprek'.
Je hebt het al druk en dan nog al die gesprekken... voorbereiden, het gesprek en dan nog dat formulier invullen wat HR gefabriceerd heeft. Nadenken over het komende jaar, doelstellingen formuleren, kijken naar wat er nog beter kan (nou ja, eigenlijk vind ik dat je moet kijken naar hoe je de talenten van je mensen nog meer kunt laten shinen). Hoe sneller je het af hebt (c.q. er vanaf bent) hoe beter. Niet waar?
Nee... niet waar...
Het is toch geen belasting? Het is een kans. De uitgelezen kans om meer in contact te komen met je medewerker, het vuurtje aan te wakkeren en met elkaar in gesprek te gaan hoe je volgend jaar nog mooiere resultaten kunt bereiken. Voor zowel die medewerker als ook voor de organisatie.
Dus ik vind ze lastig, die meningen dat het een belasting is, een moetje, een verplichting, zinloos, tijdverspilling. Want ik zie het echt als een kans. En dan niet omdat ik HR ben en dat hoor te zeggen, nee, ik voel het echt zo.
Want wat maakt dat mensen harder gaan lopen? Voor wie lopen ze hard?
Doen ze dat voor het bedrijf? Misschien, maar dat is ook best abstract en 'ver van je bed'. Als medewerker ben je in dat opzicht toch vaak maar een radartje in het geheel. En daarmee heb je echt niet alle zicht op de hele bedrijfsvoering.
Lopen medewerkers hard voor / vanuit zichzelf? Tuurlijk zijn er de uitzonderingen, die willen leren, zich willen ontwikkelen, die groei nastreven en die daar jou als leidinggevende echt niet voor nodig hebben. Zij rennen omdat ze willen rennen. En als je geluk hebt heb je er een paar in jouw bedrijf, maar ze zijn toch meer de uitzondering dan de regel.
Voor veel mensen geldt dat zij gemotiveerd (of gedemotiveerd) raken van hetgeen zij kort om zich heen zien en ervaren. De eigen afdeling, maar ook jij als leidinggevende... dat zijn de cruciale factoren waarvoor mensen dat stapje extra willen zetten. Maar dan zul jij ook aandacht moeten hebben... oprechte aandacht, interesse voor de persoon, de (groei)wensen en voor wat er speelt. En ook kijken naar het komende jaar... aan welke doelstellingen ga je samen werken?
Want zijn er geen overeengekomen doelstellingen, wat verwacht je dan van je medewerkers? Hoe weten ze dan welke kant ze in moeten lopen of rennen? Welke keuzes ze moeten maken? Zonder richting, zonder doel... dan ga je ronddwalen, of je loopt gewoon zonder erg de verkeerde kant op.
Maar zorg wel dat je aandacht in zo'n gesprek (en ook daarbuiten) echt is. Want mensen zijn echt niet dom...
Dus raffel jij die gesprekken af als een moetje.... wat zou dan het effect zijn?
Dan kun je denk ik inderdaad heel het jaar blijven ...... als brugman, om alles recht te breien, je mensen aan de gang te houden; ze te laten lopen... want rennen zal er dan denk ik zeker niet in zitten.
Reactie plaatsen
Reacties