Eigenlijk is dat zo jammer.... dat je best vaak trots kunt zijn op een ander: op iets wat iemand doet, overwint of bereikt. Maar dat we dat toch niet zo vaak echt hardop benoemen bij diegene over wie het gaat. Maar dat trots zijn, langs de zijlijn, is daarmee dus eigenlijk ook wel een gemiste kans.
Hoe mooi was vanochtend dan...
Een prestatie om trots op te zijn: al het harde werk, bloed-zweet-en-tranen, het blijven vechten tegen iets wat enorm heftig en lastig is en dat dat dan al een jaar lukt! En in plaats van trots langs de zijlijn, de ruimte, gelegenheid en tijd om het anders te doen en er wel echt bij stil te staan. Om heel bewust te delen wat jij ziet, hoe jij terug kijkt, wat maakt dat jij (ik dus) zo trots bent.... Zo bijzonder!
En dit was privé en heel dichtbij en daarmee ook echt héél bijzonder en waardevol.
Maar in het werk geldt natuurlijk een beetje het zelfde. Waarom vooral sturen op fouten? Reageren op de dingen die niet goed zijn gegaan? De druk maar weer verder opvoeren om nog beter resultaat te krijgen? Medewerkers pushen om aan de slag te gaan met dat wat nog niet zo lekker loopt?
Waarom niet de complimenten! Stil staan bij de toegevoegde waarde die iedereen heeft doordat hij/zij uniek is! Benoemen wat allemaal wel goed is gegaan! Blij zijn met de successen! En focussen op talenten! Mensen laten shinen! Hen die dingen laten doen die weinig moeite kosten omdat het onderdeel is van het talent van die persoon!
Het is toch fijn om veel meer van dit soort mooie momenten te hebben! Daar groeien mensen volgens mij het hardste van!
Of, zoals straks iemand zei: gisteren kun je niet meer veranderen, op morgen heb je ook niet alle invloed, maak er NU wat van! Want nu is eigenlijk het enige wat telt...
Reactie plaatsen
Reacties