Vaak zo net voor vakanties, vanaf een paar weken er voor, kan er wat onrust ontstaan, door de dingen die je op je werk (of anderszins) nog af zou willen krijgen. En o jee, zou dat allemaal wel gaan lukken? En nu komt die ene collega last minute nog met een spoedje.... Arghhhhh!

Ik vind het altijd wel boeiend om mee te werken aan onderzoeken die specifiek gericht zijn op HRM en de toekomst van dit vak. Het invullen van de vragen kan me al ooit triggeren om net wat meer aandacht te gaan schenken aan een bepaald onderwerp. Maar het meest interessante is uiteraard hoe mijn vakgenoten (maar in dit geval ook medewerkers en bestuurders) aan kijken tegen de diverse ontwikkelingen waar we mee te maken hebben/krijgen. 

Ik vind dat maar een raar iets... verwachtingen. Ik weet dat het handiger is om ze niet te hebben, dan valt het ook nooit tegen. Maar eigenlijk heb ik ze altijd, zelfs als ik denk dat het niet zo is...

Ben jij al oververhit? Met deze zinderende zomertemperaturen? Lig je al in het zwembad voor wat verkoeling? Of houd je je gemak op kantoor? Om te voorkomen dat het zweet je aan alle kanten uitbreekt...

Tijdens een traject, iets meer dan een jaar geleden, leerden we over het verschil tussen helpen en redden. Een heel mooi inzicht in hoe het één wel werkt en het ander een meer averechts effect heeft. 

Iedereen kent de film wel, toch? En het deuntje... blijft zo lekker hangen. Bij mij is het een beetje een terugkerend mantra in mijn hoofd. Want ik ben er niet zo goed in.... in loslaten. 

Blijkt het vandaag toch gewoon mijn dag te zijn.... International Human Resources dag. Dus ja, die kunnen we dan niet laten passeren. Het zonnetje komt af en toe tussen de wolken door om het wat kracht bij te zetten. En ik voel de warmte. Dus toepasselijk...

De meeste mensen hebben in hun werk veel verschillende taken? Van de ene krijg je energie, terwijl de ander energie kost. De ene taak fluit je doorheen, terwijl de andere je de nodige kruim kost. Sommige taken doe je wellicht al jaren en gaan op de automatische piloot, bij nieuwe dingen moet je veel meer je aandacht er bij hebben. 

Thuis, achter de laptop. Buiten de natuur die zich helemaal niets aantrekt van de crisis waarin we ons als land bevinden. De vogeltjes in ons nestkastje die af en aan vliegen om hun baby's van voedsel te voorzien, voelen zich zo vrij als een vogel. Zodra ik naar buiten kijk, zie ik ze als een dolle op en neer vliegen.

Morgen is het de internationale dag van de lach. En hoe toepasselijk is het dit jaar. De dag is namelijk in 1998 opgericht als 'tegenbeweging' tegen het feit dat mensen steeds banger worden voor zaken als terrorisme, maar ook crisissen. De situatie waarin we ons nu bevinden past (helaas) perfect in dit plaatje. 

Ik houd wel van out of the box... Een boek lezen en me verwonderen over redenaties. Dat ik aangezet wordt tot nadenken over dingen waar ik eerder nooit over na heb gedacht. Zaken waar ik nooit bij stil stond. En niet eens dat dat heel mijn wereld dan veranderd, maar wel leuk dat het een keer ergens anders over gaat, nieuw is

Ken je dat fenomeen? Dat er iets in je hoofd zit en je het maar niet kwijt kunt raken? Dat je ergens wel weet dat het niet realistisch is, maar dat je er toch niet vanaf komt? Of dat je weet dat je er wel over na kunt blijven denken en allerlei scenario's de revue kunt laten passeren, maar dat je eigenlijk gewoon moet wachten tot een ander met het (verlossende) antwoord komt?