Gun jij jezelf altijd het beste? Mij kost het best wel wat moeite... zo zet ik anderen vaak eerder / meer op de eerste pek dan mezelf.Klinkt heel nobel, maar is in heel veel gevallen niet perse heel erg slim. Jezelf wegcijferen resulteert namelijk nooit in het bereiken van de beste versie van jezelf.
Ik ben er van overtuigd dat 9 van de 10 mensen graag zijn best doet op het werk. En dat je beleid maakt en een cultuur creëert voor die 9 mensen, niet voor die ene. Wat denk jij?Ik lever altijd graag mijn bijdrage, denk mee in het belang van de organisatie en kom met ideeën. Maar bovenal zit ik er niet op te wachten om op mijn werk 'niets te gaan zitten doen'.
T is weer maandag hoor.... poeh poeh... Was het nog maar weekend.Nog 5 dagen en dan mogen we weer!
Lekker toch... als het allemaal een beetje comfortabel is in je leven? Weinig stress, weinig gedoe en een heerlijk gevoel dat alles 'van een leien dakje gaat'. Zo kom je je dagen wel door...Want stress, dat wil je eigenlijk natuurlijk liever niet. Dat voelt niet fijn en is ook niet zo heel goed voor je.
Dan blijkt maar weer dat we nooit uitgeleerd zijn, al wist ik dat natuurlijk al lang. Maar het fenomeen leren gaat natuurlijk vaak ook gepaard met ‘uit je comfortzone’. Althans, daar leer je wel het meeste en snelste.Want leren door iets te lezen, tuurlijk kan dat. Maar meestal bereik je het meeste leer-impact door te ervaren en gespiegeld te krijgen wat er gebeurt.
Geen idee bij welke versie we op dit moment zijn, dus ik houd het op 3.2.1
Eigenlijk was het me nog nooit opgevallen... het woordje 'wacht' in verwachtingen. Maar ik vind het eigenlijk wel toepasselijk, op meerdere vlakken.
Hoe iets simpels als 'even op de koffie' in het afgelopen jaar ineens een hele andere dimensie heeft gekregen. Nu luste ik dat zwarte goedje toch al nooit, maar gelukkig mocht je ook altijd thee... als je op de koffie kwam.
En ineens zie ik dan dat het al meer dan een maand geleden is dat ik een stukje heb geschreven / gepost. Dus een foei voor mezelf, om een aantal reden:
Ik vind dat zo'n gek fenomeen... het doen van aannames...We weten allemaal dat het niet handig is, dat het lang niet altijd klopt en dat het echt niet zo heel slim is om hele strakke conclusies te trekken op aannames. Maar waarom donderen we met zijn allen dan zo vaak ik de aanname-valkuil?Het lijkt bijna alsof we het aangenaam vinden of zo. Dat we het graag ons zelf zo lastig maken.
In mijn post van vorige week nodigde ik potentiële opdrachtgevers uit om bij mij te solliciteren, als ze voldeden aan de door mij gestelde functie-eisen (heb je em gemist, scroll gerust even door mijn profiel, dan vind je em zo weer).
Een nieuw jaar, dus nieuwe kansen. Al geldt dat natuurlijk net zo goed voor iedere nieuwe dag...
